کد مطلب:36791 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:109

عبارات یاد شده، انسان شناسی علی (ع) را به صریحترین وجهی آفتابی می كند. انسان شناسی ای كه هم به او در ناكامیهای سیاسی تسلی می دهد و هم سیاست این جهانی را برای او معنا می كند. خود را و

[صفحه 319]

فرزندش را و همه ی ستم رسیدگان تاریخ را تسكین و تسلی می دهد كه مبادا «پیشرفت» های پاره ای از طمع ورزان و دنیاپرستان، آتش حسرت را در دلتان برافروزد و شما را تلخ كام و ملول سازد. بدانان به چشم مشتی جانور درنده بنگرید كه عشق طعمه، چشمشان را كور و پنجه هاشان را برای همدیگر تیز كرده است. همیشه چنین بوده است و جهان را در اصل، همین جانوران اداره می كنند. و بر چنین آوردگاه حیوانی و پلشتی، حسرت خوردن شرط خرد نیست. فرزندش حسین (ع) هم چنین بینشی داشت و می گفت: الناس عبیدالدنیا... «مردم بنده دنیا هستند و دین لقلقه زبانشان است و تا آنجا كه معیشتشان می گردد دم از دین می زنند و همین كه پای امتحان پیش آید، دینداران كاستی می گیرند» (تحف العقول، ابن شعبه حرانی). این را وی نه از سر شكایت كه به منزله بیان یك واقعیت می گفت. و حقا كه واقعیت همین است و هر كه آن را به درستی بداند زندگی آرامی خواهد داشت.

صفحه 319.